Fotografen worden soms met een kluitje, lees naamsvermelding, in het riet gestuurd.

Als fotograaf wordt je regelmatig gevraagd je dienst te ruilen. Soms staat daar een wederdienst tegenover, bvb. boekhoudkundig advies, maar in vele gevallen wil de tegenpartij ‘ruilen’ voor een naamsvermelding bij de foto. Uitzonderlijk kan een ‘bartertrade’ zoals dit officieel heet, een goede zaak zijn, maar meestal is het dat niet. Daar zijn verschillende redenen voor :

1. Iemand die wil ruilen hecht niet zoveel waarde aan je diensten. Toch niet in die mate dat hij er voor wil betalen. Dit soort klanten hoef je niet, want dat zullen nooit betalende klanten worden.

2. Als je ruilt, geloof je zelf niet dat je prestaties het betalen waard zijn. Je geeft toe omdat je denkt anders deze ‘klant’ te verliezen. So What ? Van ruilen word je echt niet rijker.

3. Bij een ruil krijgt één partij altijd meer dan een andere. Een naamsvermelding is geen vergoeding maar  gewoon een wettelijke verplichting. Je voelt je daar slecht bij en bent dan minder gemotiveerd om mooi werk af te leveren. Zo geraak je in een neerwaartse spiraal want dit kwalitatief minderwaardige werk gaat het internet rond en houdt andere potentiële klanten weg.

Laura Babeliowsky schrijft op haar blog : ‘Ruilen houdt lage prijzen, onderwaardering en matige prestaties in stand. Beide partners devalueren elkaar. Ruilen creëert een vicieuze cirkel waarmee je letterlijk armoede in de hand werkt.’

Toegegeven, ook ik heb in het verleden ooit gewerkt in ruil voor een tegenprestatie. In de hoop zo een klant op lange termijn binnen te halen. Wat is mijn conclusie : ik heb nooit, lees nooit, een ruilklant gehad die later bij mij terug kwam voor een betalende opdracht.